Hoe vaak er tijdens onze loopbaan aan de KMS naar deze eedaflegging werd verwezen, is bijna niet bij te houden. Elk jaar waren we bovendien getuige van de eedaflegging van onze voorgangers. Gisteren mochten we eindelijk zelf letterlijk in de spotlight treden en onze eed afleggen. Slechts één zinnetje, slechts 18 woorden, maar toch zo veel betekenis en symboliek. Een moment dat iedereen nog zeer lang zal koesteren.
De voorbereidingen begonnen al een aantal weken op voorhand. Het traditioneel drukke begin van het academiejaar werd nog wat drukker, naarmate de verschillende inspecties en repetities aan het programma werden toegevoegd.
“Ik zweer, getrouwheid aan de Koning, gehoorzaamheid aan de grondwet en aan de wetten van het Belgische volk.” In de kamer, in de gang of in de klas, je hoorde altijd wel iemand zijn eed oefenen. Hoewel iedereen het nu al ontelbare keren had gehoord en geoefend, bleef het bij velen kriebelen tot het grote moment eindelijk aangebroken was.
Tijdens het opmarcheren probeerde ik vanuit mijn ooghoeken een glimp op te vangen van mijn ouders. Helaas, maakte het mondmasker die opdracht zeker niet gemakkelijk. Toen iedereen zich oplijnde achter zijn of haar vaandel en de lichten werden gedoofd, begon de spanning echt te stijgen. Stapje voor stapje naar voor, tot je zelf in de spotlight stond. Het moment was eindelijk aangebroken. Oef, gelukt! Op het moment dat de spotlight wegdraaide kwam er een overweldigend gevoel van opluchting, maar bovenal trots. Eindelijk, na drie jaren aan de KMS word ik benoemd tot onderluitenant! Na het afmarcheren was de sfeer uitgelaten en vlogen de “Proficiat luitenant”-en in het rond.
Comments
Proficiat Tanneke !
Add new comment