Sinds begin januari zaten we op donderdagavond massaal voor de buis. In Expeditie Robinson gaf Ruth, onderofficier en een van de kaderleden van onze Speciale Divisie, het beste van zichzelf. Ze bleef vijfentwintig dagen in de race, won de ene proef na de andere en bracht negen dagen op Winnaarseiland door.
Dankzij een combinatie van mentale én fysieke kracht werd ze echter al snel een bedreiging voor de andere kandidaten, die haar uiteindelijk tactisch buiten spel zetten. Tot grote spijt van al haar fans in de KMS, want voor ons was ze de enige echte Robinson 2020!
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik de finale wilde spelen tegen de beste speler.
Ruth vertelt hoe ze nu op het hele avontuur terugkijkt: “Ik heb in de eerste plaats voor mezelf meegedaan aan dit avontuur, omdat dit perfect in mijn straatje past. Ik vind het superleuk om uitdagende proeven te spelen en met weinig middelen te leven in de natuur. Maar ik heb ook meegedaan om te laten zien dat je als vrouw bij Defensie je mannetje kan staan. Een vrouwelijke militair wordt vaak onderschat en dat is jammer.
Het was een prachtige ervaring die jammer genoeg in mineur eindigde. Het voelt allemaal zo oneerlijk aan, maar dat is natuurlijk omdat het in de eerste plaats een tv-programma is, meer dan een spel. Dat zie ik vandaag ook in. Ik mag met opgeheven hoofd de 'show' verlaten.
De manier waarop ik eruit gespeeld ben, raakt mij harder dan wat dan ook in mijn leven. Voor mij was Expeditie Robinson winnen een doel en geen spel. Ik ging er honderd procent voor en ik was verontwaardigd dat andere spelers -die in mijn ogen niet Robinsonwaardig waren- wel mochten blijven omdat zij geen bedreiging vormden en goed in de groep lagen. Mentaal en fysiek was ik nog volledig in orde, in tegenstelling tot anderen.
Ik was de enige die vond dat de beste kandidaten moesten overblijven, niet de tactische spelers. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik de finale wilde spelen tegen de beste speler. Je wilt toch niet winnen tegen iemand die nog amper op zijn benen kan staan? Gelukkig ben ik niet de enige die onverdiend naar huis is gegaan, dus ik vind steun bij de anderen.
Ik ben lang verdrietig geweest over de afloop. Toch is dit een ervaring om nooit te vergeten. Ik zou het zo opnieuw doen, ik zou het niet eens anders aanpakken!"
Meer weten? Lees het interview met Ruth in Flair Online.
09 april 2020
Reactie toevoegen