27 januari om 06u00 ’s ochtends stond het volledige bataljon HOIC verzameld, klaar om op kamp te vertrekken. De rugzakken netjes opgelijnd, de kitzakken stevig gevuld en hier en daar waren de ABL’s al vervangen door andere schoenen. Het was duidelijk: de examens zaten erop en iedereen was klaar om op winterkamp te vertrekken.
Voor ons, studenten van het derde jaar, beloofde het weer een uitdagend kamp te worden. Tijdens de lessen Close Range Techniques leerden we ons verdedigen zonder letaal geweld te gebruiken, mensen te fouilleren en te strappen en allerhande kleine scenario’s snel en inventief op te lossen.
Vervolgens kregen we lessen over homemade explosives, IED’s en UXO’s en zochten we in de bossen naar verschillende types mijnen, granaten en andere explosieven, om ze te leren detecteren en herkennen. Met de gebeurtenissen in Mali, waarbij Belgische militairen kort daarvoor nog op bermbommen waren gereden, was het nut van deze lessen voor ons maar al te duidelijk!
De tweede fase van het winterkamp draaide rond ons voertuig. Met een zwaarbewapende boordschutter op onze Unimog en het zeil vanachter strak opgespannen, patrouilleerden we door de oefenterreinen van Elsenborn. Kaartlezen konden we allemaal, maar dat is een pak moeilijker als je tegen 50 km/u door het terrein reed, terwijl de pelotonscommandant over de radio tegen je zat te spreken en je ook nog eens onder vuur werd genomen door de vijand!
Zodra we de basistechnieken onder de knie hadden, zetten we alles om in de praktijk en namen we twee dagen lang de controle over van het intussen beroemde Kamp Waes-vliegveld. Wacht lopen aan de poort, escortes uitvoeren naar het kamp Elsenborn en patrouilleren langs de omheining waren maar enkele van de vele taken die we daar moesten uitvoeren. Met de nachtelijke verkenningspatrouilles en enkele incidenten erbij, werden het twee slapeloze nachten, maar wat een ervaring!
We trokken ook naar Eupen, waar onze sportinstructeurs een natuurlijke omloop hadden georganiseerd. Een deathride, de stuwdam beklimmen of een 'gewonde' aan hoog tempo door de velden dragen: ze konden het zo zot niet bedenken. Veel hadden we niet geslapen, maar we beten door en legden het twaalf kilometer tellende parcours aan een stevig tempo af.
Kamp Waes bleef de rode draad doorheen het kamp. Poids morals, het vliegveld, deuren en banken die op rugzakken gebonden werden… We zagen het allemaal passeren. De gewichten waren zwaar en de schouder soms wat pijnlijk, maar we konden erom lachen en kwamen er alleen maar sterker uit! Een ding is zeker: het derde bachelor is helemaal klaar voor summer 4!
(Adjudant KBO D'Haese - 157 SSMW)
Reactie toevoegen